30.04. 7.05 godz.

Czwartek 

Wczoraj wieczorem znowu męczyłam Roberto, że ma dać sobie spokój... On i Jego dwójka domowników...  Nie mają czytać bloga,ani myśleć o mnie, bo to Ich bardziej przytłacza... 

Nawet ma zapomnieć o mnie...

Żyć sobie spokojnie, bez zmartwień w tej swojej Hiszpanii, wieść szczęśliwe życie u boku Rubena... 

Ja aby jestem rysą na tym obrazku... Ja zawsze jestem rysą na każdym obrazku...  :-(

Niepotrzebne Im złe emocje... 

Wystarczy,że ja jestem wszystkim przytłoczona... 

Wpadłam w jakiś dół... 

Chcę wszystkim oszczędzić cierpienia... Mimo, że mi samej cholernie ciężko... 

Za dużo złego się dzieje w mojej głowie... 

Znowu odciełabym się od świata...

Zamknęłabym drzwi do siebie...

Odgradzam  się wielkim murem, bo tak czuję... Że wtedy zmartwienia będą tylko moje i nikogo nie dopuszczę, żeby ktoś cierpiał, smucił się lub płakał z mojego powodu..  

Źle śpię... Mam w domu leki uspokajające od lekarza, ale ich nie biorę... Tylko w ten pamiętamy wtorek wzięłam jedną... 

Po policzku płyną łzy...

Wszyscy, aby mają zmartwienia przeze mnie... 

Zapowiada się ciężki dzień...