26 04. 14.25 godz.

Niedziela. 

Siostra szybko przyjechała i wybraliśmy się kupić małemu nową kurteczkę i czapeczkę, bo moja prababcia dała pieniądze na urodzinki. 

Byliśmy też w cukierni kupić figurki na torcik. Mamy minionka,dwa autka i kurczaczka. Wszystko w żółtym,słonecznym kolorze.

Zdążyliśmy przyjechać z zakupami. Nadjechał Adam. Przywiózł parę rzeczy dla synka i zjeżdzalnię,o którą prosiłam. 

Najpierw ze  mną nie rozmawiał, a później brał mnie na litość, że mu ciężko... Że psychicznie tego nie zniesie... Rozwalam rodzinę, jaką krzywdę robię dziecku... 

Wczoraj Adama szwagier widział jak wracałam z pracy mikruskiem i oczywiście afera dziś, bo auto kupiłam, bo dupsko wożę...

Powiedziałam tylko, że auto pożyczone i synek ma potrzeby. Na zakupy muszę jeździć. 

Ubodło Adama, że sobie radzę i nie jest mi do niczego potrzebny... 

Siedział pół godziny... Nawet kurtki nie zdjął, nawet z synem nie zamienił słowa.  

Ciężkie to wszystko. 

Z bratem złozyliśmy zjeżdżalnię.Siedzę z synkiem na dworze. 

Wczoraj w pracy jedna poparła, że dobrze zrobiłam odchodząc, druga skrytykowała, że to wbrew Bogu... Że źle robię, wbrew przykazaniom i nie szanuję przysięgi... 

Trochę było mi przykro...

Mądry ten, co nie musiał tego codziennie słuchać i się martwić, czy stale wszystko jest źle... I za co skrytykują tym razem...?

Trochę mi przeszły nerwy. 

Jestem rozbita i cały czas myślę, czy nic sobie nie zrobi... 

To psychicznie by mnie przybiło. Obwiniałabym siebie, chociaż słyszałam,że nie powinnam... 

Teraz czas na kawkę i coś słodkiego :-)